Roots is the foundation, and the foundation is the roots.
Dit schrijft de auteur van het boek Plantkracht als hij mijn exemplaar van dit boek signeert. ‘De wortels zijn de fundering en de fundering zijn de wortels’ in correct Nederlands. Hij verwijst hiermee -als ik het goed begrijp- naar planten en kruiden als basis van onze gezondheid en voeding. Daar kan ik in meegaan. Dat wortels en fundering hetzelfde zijn of in ieder geval aan de basis van hetzelfde liggen, betwijfel ik. Een fundering is stabiel maar kan scheuren gaan vertonen, wortels groeien, graven, vinden hun weg in de grond, zijn veranderlijk en passen zich aan.
Anyway, geen uiteenzetting over de verschillen en overeenkomsten tussen een fundering en wortels van mijn kant. Nee, het gaat me hier om de wortels. En de bomen. Een thema dat centraal staat in mijn leven deze zomer.
Pritt als basis
Als ik terugkijk, denk ik dat het begon met het verlies van Pritt. Ruim 18 jaar lang was hij een basis in mijn leven. Altijd was hij er. Ik veranderde van baan, veranderde mijn status van single naar relatie en weer terug, was hele dagen ongewenst thuis, ik stond stil bij mezelf, ging vooruit door het volgen van opleidingen, ik maakte nieuwe vrienden, had verdriet, was soms euforisch, vaker gewoon blij, ik verkocht mijn appartement in Rotterdam. Pritt ging met me mee. Verhuizing na verhuizing de afgelopen anderhalf jaar. Niet dat hij veel keuze had natuurlijk. Wel bizar hoe snel hij elke keer weer gewend was. Als zijn rode kussen, zijn eten en ik maar in de buurt waren. Natuurlijk vond hij de ene woning leuker dan de andere, dat is normaal. Wat was ik graag samen met hem naar La Kasita verhuisd. Zeker weten dat hij het daar heerlijk had gevonden. Ik zag hem al liggen, in de kas in de zon. Zoals altijd tevreden spinnend.
Fundering zonder wortels
En dat brengt me op het tweede in mijn leven dat te maken heeft met wortels en bomen: mijn nieuwe huis en woonplek. De fundering ligt er al een tijdje, maar wat heb ik eraan zolang mijn wortels geen plek hebben daar? Zolang ik elke paar weken tot maanden moet verhuizen? Weer een ander huis in een andere plaats. Best geinig voor een paar keer, maar het duurt te lang. Ik merk dat ik niet eens meer probeer ook maar een klein worteltje te laten groeien op de plekken waar ik tijdelijk verblijf. Wortel schieten kost tijd en energie. Beide heb ik niet genoeg. Zonder wortels komt er beperkt voeding binnen. Wat weer minder energie geeft. Zonder energie geen leven. Maar maak je geen zorgen, dat is wel heel dramatisch en zeker niet aan de orde. Ik voel wel dat ik steeds minder flexibel word, minder veerkracht heb. Om maar lekker in de boom-metaforen te blijven nu ik toch bezig ben: zonder wortels word je sneller omgeblazen. Ik wankel, maar blijf staan. Misschien omdat mijn fundering sterk genoeg is? Nu maar hopen dat er geen betonrot in zit.
Ik mis mijn extra kruin
Gisteren volgde ik tijdens het Re-Nature festival een workshop van Jeroen Heindijk over bomen. En over onszelf. Bomen staan hun hele leven op dezelfde plek – als de mens niet ingrijpt. Ze staan daar en ondergaan de seizoenen, de bliksem die inslaat, een storm die de stam doet breken. Ze hebben een plan B, een extra kruin die uit kan groeien, een tak die stam wordt. Dat soort dingen. Een vriendin van me zei eens tegen me: jij hebt altijd een plan B, C, D of E, voor als iets anders gaat dan je had gepland. Een andere strategie om te volgen. Op dit moment heb ik die niet. Ik ga maar stug door. Ik verhuis als ik weer een huis uit moet. En ondertussen houd ik met de wortels die ik nog heb contact met vrienden. Wortels van bomen van dezelfde soort kunnen aan elkaar groeien. Om maar weer verder te gaan met de metaforen: ik denk dat dat bij mensen ook kan.
Nomadische kamerplant
Ondertussen gooi ik ook af en toe een worteltje uit richting Eindhoven. Via whatsapp is er contact met de toekomstige buren, we blijven op de hoogte van elkaars bouwvorderingen of de afwezigheid daarvan, en vorige maand moesten we samen een bomenplan maken voor onze tuin. Wat beschutting hier, een boom om met z’n allen onder te kunnen zitten in het midden, en bomen die vroeg bloeien op weer een andere plek. Ik kijk er enorm naar uit om samen met die bomen in Eindhoven te gaan wortelen. En tot die tijd? Tot die tijd leef ik als een nomadische kamerplant. Elke paar weken op een andere vensterbank.
