Als sinds ik me kan herinneren, en dat is heel lang, houd ik van dieren. Honden, parkieten, woestijnratjes, konijnen, het maakte mij niet uit. Als het maar een vachtje of veren had dan was ik er verliefd op. Ik kwam pas een schriftje tegen tussen mijn oude boeken waarin ik op m’n 11e schreef: ik wil later dierenarts worden, want ik houd heel veel van dieren. 
Ik kan me niet meer herinneren dat ik die tekst geschreven heb, maar ik ben uiteindelijk dierenarts geworden, dus ik ben blijkbaar standvastig geweest. Wel na wat omzwervingen zoals een halve studie consumentenwetenschappen en een jaartje Australië. Maar dat maakt niet uit, tijdens een tocht vol bochten zie je meer dan op een rechte weg.
Zoals gezegd: al van kinds af aan was ik met dieren in de weer. Toen ik peuter was, woonden we in een vakantiehuisje in Voorthuizen. Daar woonden ook twee konijnen waar ik niet weg te slaan was. Mijn ouders pasten wel eens op ergens in een huis waar ook een geit in de tuin stond. Ik was altijd bij de geit te vinden. En nog steeds vind ik geiten toffe dieren.
Beestenboel
Ik weet niet meer precies wanneer ik zelf voor het eerst huisdieren kreeg, maar ik kan me wat zebravinkjes herinneren. Deze gingen allemaal vrij snel dood, dus dat was snel afgelopen. De eerste echt eigen huisdieren die ik me kan herinneren zijn Huppeltje, een konijntje, Snoopy en Doopy, twee woestijnratjes en Floppy, een parkiet die ik van mijn tante kreeg, omdat zij hem zat was. Floppy heette eigenlijk Tootsie, maar ik was veel met de computer thuis bezig, dus hij moest omgedoopt worden tot Floppy. Nerdalert!
Beauty
Floppy kreeg al snel twee vriendjes. Gele Romeo, een wilde grasparkiet met een erg scherpe snavel die hard kon bijten, en Beauty. Beauty was natuurlijk helemaal geen Beauty, anders zou ze niet zo heten. Ik kwam regelmatig in de lokale dierenwinkel om naar de dieren te kijken en daar zag ik op een gegeven moment een dikke, grijze grasparkiet met slechts een halve bovensnavel. De verkoper vertelde me dat het diertje waarschijnlijk dood gemaakt zou worden, omdat niemand zo’n vogel wil kopen. Hij speelde daarmee natuurlijk in op mijn gevoel. Want een dier afmaken alleen maar omdat het niet aan ons ideale schoonheidsbeeld voldoet? Dat kan niet! Ik mocht de parkiet voor een rijksdaalder meenemen (in die tijd kostte een grasparkiet zo’n 7,50 – 10 gulden). En zo heeft Beauty samen met Floppy en Romeo nog een aantal jaren gelukkig mogen zijn. Tenminste, ik denk dat ze wel tevreden waren.
Op mijn pad
Na Floppy, Romeo, Beauty en de rest van de beestenboel was het tijd voor de agapornissen Quark en Eek, een koppeltje dwerghamsters, twee rattenslangen en uiteindelijk de drie katten die nu nog bij me wonen. De meeste huisdieren die ik heb (gehad) zijn zomaar op mijn pad gekomen, slechts enkele heb ik gekocht. Het aantal dieren is altijd binnen de perken gebleven, zodanig dat ik ook echt aandacht aan de dieren kan schenken en ze goed kan verzorgen.
Animal hoarding
Animal hoarding (dieren verzamelen) is de afwijking waarbij mensen een meer dan algemeen geaccepteerd aantal dieren houden en daarbij niet de mogelijkheid hebben om deze dieren goed te verzorgen. Dierverzamelaars zien echter niet in dat zij deze mogelijheid niet hebben. Het onthouden van zorg van deze dieren is bij deze mensen geen bewuste handeling, ze hebben vaak last van een psychische aandoening. Ze houden intens van hun dieren en kunnen deze moeilijk loslaten.
Fijn werk
Zou ik geen weerstand bieden aan alle dieren in mijn omgeving die een nieuw huis zoeken, dan had ik ondertussen ook een huis vol gehad. Gelukkig weet ik dat er een limiet zit aan het aantal dieren dat ik kan verzorgen en kan ik dieren die het niet zo goed hebben op een andere manier helpen. Zoals door mijn werk als dierenarts. Ik voer onder andere dierenwelzijninspecties op veehouderijbedrijven uit. Zeer kort door de bocht gezegd, komt dit er op neer dat als het welzijn van de dieren in het gedrang is de houder via bestuursrecht gedwongen wordt de situatie voor deze dieren te verbeteren. Hoe mijn werkweek eruit ziet, kan je op de website van Veterinaire Nascholing lezen. Ik hou van mijn werk en ik vind het mooi dat ik iets doe wat mij van kinds af aan al interesseert. Al zijn m’n katten het er niet altijd mee eens dat ik zoveel aandacht aan andere dieren geef ;-). Knuffeltijd, zegt Pritt.
Mooie herinneringen! En herkenbaar, ook ik was als kind al dol op dieren en er zijn ook veel foto’s van me met de buurhonden waarmee ik altijd wandelde, de katten van de buren en onze eigen cavia en parkieten. Het was ook elke keer een drama als een huisdier overleed. Ik mis het wel dat ik sinds het overlijden van mijn konijnen geen huisdieren meer heb, maar ben er nog steeds niet uit wat ik zou willen.