Afscheid van Pritt Piraat

Prrrr, prrrr, prrrr……het spinnen klinkt zo echt dat ik check of Pritt niet opeens aan komt lopen. Het is een paar dagen geleden dat ik voor hem de beslissing heb genomen dat het genoeg is. Het crematorium bellen om een afspraak te maken, lukt me nog niet. Pritt ligt dus nog een paar dagen in de vriezer bij me. Het verbaast me dat ik dat troostend vind. Af en toe kijk ik bij hem en aai ik zijn nog altijd zachte en glimmende vacht die nu koud aanvoelt.

Ik ben niet de enige

En dan hoor ik dus opeens gespin. Ook dat voelt troostend. Ik vraag me niet eens af hoe het kan. Voor mij is het gewoon Pritt. Ook daarin verbaas ik mezelf. Die acceptatie van iets wat ik niet echt uit kan leggen. Een paar dagen later komt vriendin Jolijn langs. We praten bij en natuurlijk vertel ik haar over afgelopen week. Ik vergeet te vertellen dat ik gespin heb gehoord. Na het eten kijken we even bij Pritt. We zitten naast hem als Jolijn opeens stilvalt. Ze hoort gespin. Opgewonden roep ik uit dat ik dat ook heb gehoord twee dagen eerder.

Dank je, Pritt

En zo zijn er die weken meerdere signalen die toeval kunnen zijn, maar die ik liever aan Pritt toeken. Een buurkat die een dood vogeltje bij de schuifpui heeft gelegd – en later weer ophaalt. Dat het zielig is voor het vogeltje en zijn familie, en dat het beter zou zijn als katten hun jachtinstinct alleen maar zouden botvieren op niet-levende objecten doet er in dit verhaal even niet toe. Dus let it go als je de neiging hebt daar nu iets over te zeggen. Waar het om gaat is dat Pritt vroeger in zijn jonge jaren regelmatig een vogel -meestal een viezige duif- meenam naar huis. Ik vroeg me altijd af hoe hij samen met zo’n duif door het kattenluikje kon kruipen.

Op dezelfde dag kom ik thuis van boodschappen doen en staat er een buurpoesje voor de deur. Ik heb haar wel vaker gezien, maar zodra ze mij ziet, rent ze snel weg. Dit keer is het anders. Ze rent naar me toe en begint kopjes te geven. Dan zie ik dat ze, net als Pritt Piraat, één oog heeft. In de weken daarna rent ze gewoon weer weg als ze me ziet.

Tot het einde

Ondertussen heb ik het crematorium kunnen bellen en een afspraak gemaakt voor vrijdag. Jolien -met ie- gaat mee als chauffeur en vooral als mental support. Zij heeft de laatste jaren ontelbaar vaak op Pritt gepast en kent hem goed. Fijn dat ze meegaat.

Bij crematorium CInta worden we ontvangen door een vriendelijke vrouw, Linda, en een bijna nog vriendelijkere hond, Madu. Madu komt even bij Pritt kijken en is een goede werknemer van het crematorium. Ze houdt van knuffelen en als je daar geen behoefte aan hebt, ligt ze lekker ergens te liggen.

Ik heb Cinta gekozen omdat het een van de weinige crematoria is die op de website aangeeft dat je het overleden dier helemaal tot de crematie-oven kan begeleiden. Het voelt voor mij nu niet goed om Pritt ergens heen te brengen en hem daar achter te laten tot de crematie. Mijn eerste keuze was het begraven van Pritt in de tuin, maar zonder tuin wordt dat wat lastig.

Maaaauuuw

In een afscheidskamer doen neem ik samen met Jolien afscheid van Pritt. Dat is waar afscheidskamers voor zijn. Er is warm licht, kaarsen, bloemen, een bankje. Ook staat er een doos tissues niet werkloos te zijn. Dan is het tijd om te gaan. De deur in de kamer leidt naar de plek waar de oven staat. Ik leg Pritt er in met de bloemetjes die ik heb geplukt en die Jolijn -met ij- de dag ervoor meebracht. Naast het verdriet komt er op dat moment ook een stukje rust in me. Ik voel me vervuld.

Achttien jaar lang heb ik voor Pritt gezorgd en hij op zijn manier ook voor mij. Al vraag ik me nog steeds af het ‘spullen van m’n nachtkastje op de grond gooien om vier uur ’s nachts’ nou echt een vorm van zorgen is. Maaaaauuuuuw zegt Pritt – wie hem heeft gekend weet hoe dat klinkt.

Dag, kleintje, lieve Pritt.

Tot slot

Misschien woon jij ook samen met een oude en/of zieke kat, of heb je net afscheid moeten nemen van een harige vriend. Er zijn twee boeken die mij in deze periode enorm hebben geholpen, daarom deel ik ze graag met je. Wie weet heb je er wat aan. Het eerste boekje is ‘Zijn we niet te vroeg?’. Het is geschreven door een dierenarts en geeft handvatten tijdens de laatste fase van het leven van een dier. Ik had vooral veel aan de tip om op tijd grenzen vast te stellen. Ik besloot begin dit jaar dat als de nierwaarden van Pritt verder omhoog zouden gaan en hij drie dagen niet zou eten (ondanks medicatie en infuus) en/of een tweede terugval in een maand zou hebben, het zover zou zijn. Natuurlijk is het niet zo zwart/wit, want woensdag was de vierde dag dat Pritt nauwelijks at. Toch heb ik hem die dag nog een infuus gegeven. Dat was duidelijk om mezelf wat extra tijd te geven, ook al wist ik wel dat het over was. Er speelde ook mee dat de vriendin die hem kon euthanaseren pas donderdagavond langs kon komen. Achteraf pakte dit allemaal goed uit. We hebben nog een mooie dag gehad die donderdag. De enige dag die ik me kan herinneren waarop Pritt niet spinde. Dat was een extra signaal dat hij wel klaar was.

Het tweede boek is ‘Als je huisdier overlijdt’ van Millie Jacobs. Dit boek combineert informatie over rouwen met verhalen van mensen die een dier verloren. Dit boek normaliseert rouwen en verdriet om een dier. Er zullen altijd mensen zijn die het niet begrijpen. En dat is prima vind ik nu. Zoals een vriendin die niks met katten heeft, zei: het is jouw verdriet en daarom raakt het me en ben ik er voor je.

Achterin het boek staan 31 stukjes tekst met opdracht. Nadat Pritt was overleden, las ik een maand lang bijna elke dag zo’n stukje en deed ik de bijbehorende opdracht, bijvoorbeeld opschrijven hoe Pritt in mijn leven kwam en hoe dat voelde. In de binnenzak van de jas van m’n buurvrouw in Utrecht, op de scooter. Ik vond het fijn om dagelijks even stil te staan bij herinneringen aan Pritt en mijn gevoelens.

En dan als laatste een foto van Pritt en mij waar ik blij van word. ALTIJD knuffelen, de lieverd.